ცის-ფერი

მზის ბოლო სხივი მოსწყდა ცას და ფერი შეიცვალა… შენც სხვა ფერის ხარ… რამდენი დრო გავიდა მას შემდეგ რაც ერთნაირი ნაბიჯებით აღარ დავდივართ… ოქროსფერი ფოთლების ხმა ისმის ჩვენი თითო ნაბიჯის შემდგომ და ორივეს სიმშვიდე გვიპყრობს
– გეშინია? მეკითხები გაყინული სახით
– ხომ იცი ყოველთვის ვოცნებობდი ფრენაზე 
– ერთად გავფრინდებით, ალბათ მსუბუქი იქნება
– შენ გეშინია?
არა, მეც ვოცნებობდი ფრენაზე, შენთან ერთად…
თანდათან სიბნელე ჩამოწვა, ვარსკვლავები აციმციმდნენ ცაზე 
– მთვარეს რა ანათებს? – ძველებურად გაგეღიმა ამ კითხვის დასმისას
– მზე – მეც გაგიღიმე
– ანუ მე შენ :)))
ფოთლების ხმა მიწყდა , უკვე ხიდზე მივაბიჯებთ…
– ნერვიულობ? – მკითხა და ხელი ჩამკიდა
– არა, ხომ იცი შენთან ერთად არაფრის არ მეშინია- ჩეავეხუტე.. ჩანთა გახსნა და ე.წ ,,ნარუჩნიკები“ ამოიღო
– მართლა უნდა დავიბათ ხელები? სიცილი ვერ შევიკავე
– ხომ დაგპირდი სულ ერთადთქო…
მისი მარცხენა და ჩემი მარჯვენა ხელი ერთმანეთს გადააბა, გასაღები მოისროლა და ჩემი ხელი მაგრად ჩაბღუჯა.. ისევ ვიგრძენი მისი სუნი. ჩამხუტა.. ისევ ისეთი თბილი იყო როგორც ადრე და ისევ ისე უცემდა გული. უცებ მაგრად, ძალიან ძალიან მაგრად მიმიხუტა და სამ თვლაზე ჰაერში გადავდგით ნაბიჯი…
ჯერ სიმძიმე ვიგრძენი, შემდეგ სიმსუბუქე და ბოლო რაც დავინახე მწვანე ფერი იყო… ყველაზე ლამაზი ფერი მისი თვალების…შენ.. მე … ჩვენ… სამუდამოდ…
წამებში დაკარგა ცისფერმა ცა…