სასწაული

ცხოვრება მოულოდნელობებითაა სავსე – ეს ვიცოდი ყოველთვის და არასდროს მიფიქრია რამდენად რეალური იყო ეს სიტყვები…

და ერთ დღეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი ფილმივით აეწყო : მოულოდნელად და უცნაურად როგორც ფილმებში, ჩემს ცხოვრებაში შობის სასწაული მოხდა და ჩემი სიყვარული ვიპოვნე.. გადაჭარბება არ იქნება თუ ვიტყვი რომ პირველივე დანახვაზე იგრძნო გულმა რაღაც განსაკუთრებული… იყო ბევრი სიხარული, ნერვიულობა, კამათი, წინააღმდეგობა, ბედნიერი დღეები დ

იყო მოულოდნელობები, სიხარული, სიყვარული, ლამაზი დღეები, სიურპრიზად დამდგარი 23 წელი და ყველას გასაოცრად უფრო უცნაურად დამდგარი 24 წელი —>

და სწორედ ამ დღიდან დაიწყო ყველაფერი განსხვავებული, საოცარი…

გადარბენებით მოგვარებული ყველაფერი და 1 კვირაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაბიჯი ცხოვრებაში

ყველაფერი ისე საოცრად და სასწაულებრივად განვითარდა როგორ ჯადოსნურადაც დაიწყო და დღეს მე (და იმედია ჩემს მეორე ნახევარსაც) მაქვს ყველაფერი რაზეც შეიძლებოდა ადამიანს ეფიქრა და ეოცნება: საყვარელი ადამიანი მუდმივად გვერდით სიყვარულით და ბედნიერებით, საყვარელი სამსახური და ჩემი პატარა რომელიც ჯერ ჩემშია მოკალათებული , ცოტათი დედიკოს მშვიდ ძილს ურღვევს და აწვალებს მაგრამ ყველაზე მეტად უყვარს დედიკოს და მამიკოს და უკვე მოუთმენლად ელიან მის დაბადებას რომ ჩაიხუტონ და მოეფერონ ❤

ყველა ღამე შენზე სიზმრებშია დე<3 როგორი არ წარმოგიდგინე უკვეე, არც ის ვიცი გოგო ხარ თუ ბიჭი , არაფერი არ ვიცი მაგრამ მიყვარხარ და მენატრება ის დღე როცა შენს ჩახუტებას შევძლებ ❤

სიყვარულს ვერ შეცვლის ვერასდროს ვერანაირი ძალა ❤

მე გარდავიცვალე…

”მე ხუთჯერ გარდავიცვალე უკვე და ხუთჯერ მოვბრუნდი ამ ქვეყანაზე…

პირველად მე გარდავიცვალე შიშით და აღვსდექი სიმარტოვეში …მეორედ მე გარდავიცვალე სიმარტოვეში და აღვსდექი თვალთმაქცობაში … მესამედ მე გარდავიცვალე თვალთმაქცობაში და აღვსდექი უდარდელობაში… მეოთხედ მე გარდავიცვალე უდარდელობაში და აღვსდექი სიძულვილში…მეხუთედ მე გარდავიცვალე სიძულვილით და აღვსდექი სიყვარულში… მე ახლა ვცხოვრობ უზომო, განუსაზღვრელი სიყვარულით და ვიცი, რომ სიყვარულით გარდავიცვლები …და ეს იქნება ჩემი უკანასკნელი გარდაცვალება, მე არაფერში აღარ აღვსდგები. მე დავრჩები მარადიულ სიყვარულში, ამიტომ ჩემთვის აღარ აქვს მნიშვნელობა როდის მოვკვდები – მე აღარ მეშინია სიკვდილის!”

გრძნობა, რომელიც მოითხოვს, კონკრეტული ადამიანის ყოფნას სიცოცხლის ბოლომდე…

ვის ჰყვარებია , ვის საერთოდ არ ჰყვარებია, ვის როგორი შეჰყვარებია და საერთოდაც რას ნიშნავს გრძნობა, რომელიც მოითხოვს კონკრეტული ადამიანის ყოფნას სიცოცხლის ბოლომდე…
გთავაზობთ საინტერესო ფაქტებს სიყვარულის შესახებ…
ურთიერთობებში არსებობს სამი ეტაპი: სურვილი, გატაცება და დამოკიდებულება.
სურვილი ეს არის ფიზიკური მოთხოვნილება. გატაცება ეს ფიქსაციაა ობიექტზე.
დამოკიდებულება კი მტკიცე კავშირი, რომელიც უკვე მომავალში განსახორციელებელ პროგრამებს მოიცავს..

თუ ქალი და მამაკაცი ერთმანეთს ხვდებიან ექსტრემალურ სიტუაციაში,
მაშინ ბევრად უფრო დიდი შანსია რომ მათ ერთმანეთი შეუყვარდეთ,
ვიდრე ჩვეულებრივ ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

ადამიანების უმრავლესობას ქორწინებამდე 7-ჯერ უყვარდება.

ადამიანები, რომლებსაც არასოდეს ჰყვარებიათ, იტანჯებიან დაავადებით-
გიპაპოტუიტარიზმი, ის არ რთავს ნებას იგრძნონ ემოცია რასაც სიყვარული ქვია.

გაწყვეტილ ურთიერთობას, სასიყვარულო იმედგაცრუებას ზოგიერთი
ადამიანი მიჰყავს შეგნებამდე, უფრო მეტად უყვარდეს, ის ვინც იგი მიატოვა.

როდესაც ადამიანი შეყვარებულია, მისი ნერვული უჯრედები, რომლებიც
რეაგირებენ საზოგადოების აზრზე, ითიშებიან. ამიტომაც შეყვარებული
ყურადღებას არ აქცევს მშობლებისა და მეგობრების აზრს თავისი ობიექტის მიმართ.

ფსიქოლოგები ამტკიცებენ, რომ ადამიანებს ხშირად უყვარდებათ ისეთები,
რომლებიც მათ მშობლებს გვანან. მათთან დარჩენილი აქვთ ბავშვობის გადაუჭრელი
პრობლემები და მათი გადაჭრა მოზრდილ ასაკში სურთ.

მისწრაფება გვიყვარდეს, როგორც ჭამა და სექსი, პრიმიტიულ ბიოლოგიურ
მოთხოვნილებას წარმოადგენს.

რაც უფრო დიდხანს გასტანს არშიყობის პერიოდი, მით უფრო დიდი პერსპექტივებია
გრძელი ქორწინებისა.
ადამიანები რომლებსაც, ურთიერთბის
დასაწყისშივე ვნებიანი რომანები აქვთ, ხშირად ეყრებიან.

სიყვარული გრძელდება იმ დრომდე, სანამ ტვინს შეუძლია შეინახოს რომანტიული
ნეტარების მდგომარეობა.
ქალები ყველაზე მძაფრად სიყვარულს განიცდიან პირისპირ შეყვარებულთან დგომისას.
კაცები კი პირიქით, ემოციურ სიახლოვეს გრძნობენ პარტნიორთან ერთად თამაშის,
ლაპარაკის, მუშაობის ან გვერდზე ჯდომისას.

მსოფლიოში წყვილების უმეტესობა ქორწინების მეოთხე წელს ეყრება.
მეოთხე წლის მერე ურთიერთობა სტაბილიზაციას ინარჩუნებს მერვე წლამდე.

გატეხილი გული ნარკოტიკისადმი მიდრეკილებას ჰგავს. ამიტომაც ყველა ნივთი უნდა გაქრეს, რომელიც ყოფილ პარტნიორს მოგაგონებთ.

მამაკაცებს შეყვარების დროს უვითარდებათ მხედველობითი ნაწილი,
ამიტომ მათ უყვართ თვალებით, ხოლო ქალებს მეხსიერების ნაწილი, ამიტომ
მათ ახსოვთ თითოეული დეტალი რომანიდან.

შეყვარებულობის დროს ადამიანის ტვინის გარვეული ნაწილი ძილის
მდგომარეობაშია, თითქოს სიზმარში და ამიტომაც უწოდებენ სიყვარულს ბრმას, თუმცა ეს “დაბრმავება” ცხოვრებაში ყველამ უნდა გამოსცადოს თუ იგრძნოს, რადგან დუმბაძის თქმისა არ იყოს საცოდავია ის კაცი, რომელიც ამ გრძნობის გარეშე წავა ამქვეყნიდან. ამიტომაც უნდა გიყვარდეთ, მთელი გრძნობით უნდა გიყვარდეთ…

სიკვდილი მაშინ მოდის, როცა სიყვარული მთავრდება

თითოეული ჩვენთაგანი მუდმივად ეწევა შინაგან დიალოგს საკუთარ თავთან. 

საკუთარ “თავში” აზრობრივად ჩვენ გამუდმებით ვსაუბრობთ და გამოვთქვამთ ათასნაირ პრეტენზიას, დამოკიდებულებას, წყენას, განვსჯით ამა თუ იმ ადამიანს, ზოგჯერ საკუთარ თავსაც, განვიკითხავთ, ვუწყრებით ვინმეს ან რამეს და ვალაგებთ გეგმებს.

ამ ყოველივეს იწვევს – სიყვარულის კანონის დარღვევა.  

სიყვარულს მოაქვს წონასწორობა. ამ მდგომარეობაში ადამიანი ყველაფერს იღებს ისე, როგორც არის. განსჯა იწყება მხოლოდ მაშინ, თუ ადამიანი უკმაყოფილოა, გამოდის წონასწორობის – სიყვარულის მდგომარეობიდან. თუ ადამიანი სიყვარულის მდგომარეობაშია, ის მხოლოდ მოქმედებს ყოველგვარი განსჯისა და განკითხვის, “პირადი აზრის” გარეშე. თუ სიყვარული მთავარი მდგომარეობაა და ადამიანი მუდმივად ზრუნავს, რათა არ ამოვარდეს ამ მდგომარეობიდან, მაშინ იგი დაუყოვნებლივ აფიქსირებს ნებისმიერი განსჯის, განკითხვის, “უკმაყოფილო” აზრის წარმოქმნის მომენტს და ხვდება, რომ ეს აზრი მარტო იმიტომ წარმოიშვა, რომ იგი უკმაყოფილოა, ანუ არღვევს კანონს(სიყვარულის – წონასწორობის მდგომარეობას). ეს იმას ნიშნავს, რომ არის რაღაც რაც მისთვის უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე სიყვარული(კანონი). ადამიანი გამუდმებით ფიქრობს წარსულსა და მომავალზე. ეს აზრები გამოწვეულია უკმაყოფილებით. ზოგი საკუთარი თავითაა უკმაყოფილო, ზოგი სხვა ადამიანით, ზოგი მოსალოდნელით და ა.შ.

 

ის,ვინც სიყვარულის მდგომარეობაშია, არ ახდენს მოვლენებისა და სიტუაციების ინტერპრეტირებას. ის უფლებას აძლევს სამყაროს იყოს ისეთი, როგორიც არის.

 

გაბრაზება, სიძულვილი, ზიზღი, განსჯა, განკითხვა, შური, გაღიზიანება – წონასწორობის, სიმშვიდის, სიყვარულის დაკარგვის შედეგია. 

ყველა ვინც არღვევს კანონს(სიყვარულის მდგომარეობა), კარგავს წონასწორობასა და სიმშვიდეს – ბერდება, ავადდება, ღარიბდება და კვდება.

 

ღმერთი სიყვარულია. ყოველთვის, როდესაც ღიზიანდებით – თქვენ უარყოფთ ღმერთს.

წონასწორობისა და სიმშვიდის დაკარგვა სიყვარულის დაკარგვის შედეგია – ღმერთის უარყოფის აქტია. 

სიმშვიდის მდგომარეობაში მყოფ ადამიანს ბევრი სიყვარული აქვს. 

 

კითხვა: რა მიიღწევა სიყვარულით?

პასუხი: ყველაფერი რისი მიღწევაც უნდა ადამიანს.

 

კითხვა: მოგეხსენებათ დღეს საქართველოში უამრავი გაჭირებული ადამიანია, რითი დაეხმარება მათ ეს სიყვარული?

პასუხი: როდესაც ადამიანი განიცდის სიყვარულს, ყველაფერი ლაგდება მის სასიკეთოდ. არასოდეს ყოფილა ისეთი შემთხვევა, რომ სიყვარულმა მოიმატოს და ურთიერთობები არ გამოსწორდეს. ასე რომ სწორედ სიყვარულის რაოდენობა(და არა სხვა რაიმე) განსაზღვრავს ფინანსებს, ჯანმრთელობას და სწორ ურთიერთობებს – ანუ სიცოცხლის ხარისხს!

P.S დიდ სიყვარლს გისურვებთ.. ნამდვილს და არა მხოლოდ სიტყვებს…

გააკეთე შენი არჩევანი …

გააკეთე შენი არჩევანი …

სიყვარული,მეგობრობა,ნაცნობობა,დაფარული ურთიერთობები და სხვა მრავალი რაც ადამიანურ ურთიერთობებს ეხება დღეს ყვეელაზე დიდ ინტერესს იწვევს და დიდი თუ პატარა ამ თემებზე მსჯელობს.ქუჩაში,მეტროში და ნებისმიერ საზოგადოებრივ ადგილას მოისმენ 8-დან 50 წლამდე ადამიანების საუბარს ამ თემებზე  )

ზოგს გული ატკინეს,ზოგი სასიყვარულო სამკუთხედში ან მრავალკუთხედშია გახვეული და უკან დასაბრუნებელი გზა ვეღარ უპოვნია,

ზოგი შეყვარებულს დაშორდა და ხანგრძლივი დეპრესიით თვითონაც იტანჯება და გარშემომყოფებსაც ტანჯავს  )) ზოგმა არ იცის რა აკეთოს და გადაწყვიტა უბედური იყოს და მიმტკიცებს რომ ღიმილი კიარ ეზარება უბრალოდ ასეთი სახე აქვს  ))

ზოოგი უმიზეზოდ ირთულებს ცხოვრებას მომავლის შიშით 

და მიჩნდება კითხვა რა უნდათ ადამიანებს ერთმანეთისგან?

ნამდვილად გვიყვარს ერთმანეთი თუ უბრალოდ მარტოობის გვეშინია?

თუ ადამიანი გიყვარს ან უყვარხარ შეიძლება ეს სიყვარული დღეგამოშვებით იგრძნოს?ან მეგობრობა ყველას სხვადასხვანაირად რომ ესმის როგორ უნდა იმეგობროს ორმა მეგობრობის სხვადასხვაგვარადაღქმისუნარიანმაადამიანმა?  ))

ბევრი კითხვების დასმა პატარა ბავშვებმა იციანო და მეც გაზრდის ნაცვლად ვპატარავდები და კითხვების რაოდენობა იზრდება და მოსვენებას აღარ მაძლევს  )

როგორ უნდა ვიყოთ ბედნიერები და რა გვინდა ერთმანეთისგან?

სიყვარული,ერთგულება,ყურადღება,მეგობრობა თუ საერთოდ არაფერი არ გვინდა და რაც უფრო შორს ვიქნებით ერთმანეთისგან ცხოვრებაც უფრო მარტივი და კარგი იქნება???

მარტივია ისაუბრო სხვებზე როცა შენ თვითონ ვერ გაგიგია რა გინდა ცხოვრებისგან  ) დავიბენი,ავირიე და ყველა ფერი ნაცრისფერმა შეცვალა და მრავლობითი კითხვისნიშნომანია მჭირს (ახალი დაავადება By Lela ჯერ გამოუკვლევი დაავადებაა და მკურნალობის მეთოდი უცნობია )

 

არის რამდენიმე ვარიანტი როგორ შეიძლება ვიცხოვროთ და როგორი შეიძლება ვიყოთ  )) მე მაქვს ამბიცია რომ ვარ ჭკვიანი და ვირჩევ პირველ ვარიანტს  )

არჩევანი თქვენზეა  ))

წარმატებებს გისურვებთ  )) ^_^

 

თუკი ბაბუაწვერამ გაიყოლა თვალების ეშხი, უეშხო თვალებს რა ეშხი აქვთ, რაღაა მზერა…?

რას ვეძებთ მთელი ცხოვრება? ალბათ ყველანი ვეძებთ ერთსადაიგივეს – საკუთარ თავს სხვის გულში….

დავსდევთ ჩვენს ფანტომურ ოცნებებს, ძლიერ და იშვიათ ნარკოტიკს – სიყვარულს…და უბრალო ადამიანურ სიყვარულს კი არა,როგორც სასიამოვნო ემოციას,არამეტ რეზონანსს, ჩვენი სურვილების თანხვედრ ვექტორს, რომელსაც არაფერი საერთო არა აქვს რეალობასთან…სამწუხაროდ ამ ფანტომთან ბრძოლა საკუთარი ძალებით არარეალურია…ამაზეც ღმერთის ნებაა საჭირო…

იქნებ არის კიდეც ღმერთის ნება და გვეხმარება კიდეც, მაგრამ ჩვენ არ გვესმის…არ გვესმის რადგან საკუთარი გულისცემა იმდენად ძლიერია, რომ აღარაფერი გვესმის, სმენას ვკარგავთ…გულის ყურს ვკარგავთ…

მაშინ მიგაქანებს გულის ყოველი დარტყმა რეზონანსის ტალღებად სულ უფროდაუფრო ღრმად და გავიწყდება,რომ ცურვა არ იცი და წყლის ყოველთვის გეშინოდა…
მაშინ გიზიდავს ანდამატივით შენი სიყვარულისა და ვნების ობიექტი ისე, რომ ყოველი სიტყვა აზრს მოკლებულ არაჩვეულებრივ მუსიკად ჩაგესმის ყურში…

…სიყვარულის პულსს კი ვეღარ შეანელებ…ის უკვე საკუთარი ცხოვრებით ცხოვრობს…ხან სიხარულის და ბედნიერების ცაში აყავხარ და მზად ხარ ყველას ყველაფერი აპატიო და ყველა ტკივილი დაივიწყო, ხან კი… მიწაზე დაგცემს ტანჯვითა და ტკივილით, სიძულვილით აგავსებს…პირველ რიგში საკუთარი თავისადმი…და ერთი წამითაც აღარ შეგიძლია საყვარელ თვალებში ჩახედვა, თუნდაც უკანასკნელად…

მხოლოდ ერთადერთ ადამიანს აქვს უფლება ჩემს გულს ხელით შეეხოს…ჩვენ ხომ ერთნაირი პულსი გვაქვს…და ეს იშვიათობაა…

ამიტომ ღმერთს ვთხოვ მოგვიტევოს და შეგვინდოს , რადგან საკუთარმა გულისცემამ დაგვაყრუა… თუმცა ვიცი,რომ ამისთვის მაინც მოგვეკითხება…
“თუკი ბაბუაწვერამ გაიყოლა თვალების ეშხი,
უეშხო თვალებს რა ეშხი აქვთ, რაღაა მზერა…?

გული თუ გონება ???

ადამიანი აზროვნებისთვის იბადება და წამიც არ არის, რომ არ იაზროვნოს. მაგრამ წმინდა აზრები, რომლებიც მართლაც ბედნიერებას მიანიჭებდნენ, საკუთარი გონების მხოლოდ ამით დაკავება რომ შეეძლოს, საბოლოო ჯამში, ღლის და ღონეს აცლის ადამიანს. ცხოვრება ერთფეროვანი ეჩვენება და ვერაფრით ეგუება. მას მოძრაობა და მოქმედება სჭირდება, ამიტომ დრო და დრო აუცილებლად აყვება გრძნობებს, რომელთა მაცოცხლებელ სათავეს საკუთარ გულში აღმოაჩენს.

ვნებანი, რომლებიც ყველაზე მეტად ესადაგება ადამიანს და რომლებიც საკუთარ თავში სხვა გრძნობებსაც შეიცავენ, სიყვარული და ამბიციაა. თუმც, უნდა ითქვას, რომ მათ ერთმანეთთან საერთო არაფერი აქვთ. მიუხედავად ამისა, მათ ხშირად აერთიანებენ და შედეგად, ერთიც და მეორეც ერთნაირად სუსტდება, ან სულაც ქრება.

ყოვლისმომცველი გონების ადამიანიც კი მხოლოდ ერთ დიდ გრძნობას განიცდის; ამიტომ, როდესაც სიყვარული და ამბიცია ერთმანეთს ხვდება, ისინი ნახევარი თუ არიან იმისა, რაც ერთმანეთის გარეშე იქნებოდნენ. ასაკი არაფრით განაპირობებს ამ ორი გრძნობის დასაწყისს და დასასრულს. ისინი ჩვენი ბავშვობის წლებში იბადებიან და სამარის კარამდე მიგვყვებიან. ორთავე დიდ გზნებას ითხოვს, ამიტომ ახალგაზრდობის ასაკი მათთვის უფრო შესაფერისია, რადგან წარმავალი დრო არც მათ ინდობს. თუმცა, ეს იშვიათად ხდება.

ადამიანის არსებობა სავალალოდ ხანმოკლეა. ცხოვრების წლების ათვლას იმ დღიდან ვიწყებთ, როდესაც ქვეყანას მოვევლინეთ. ჩემთვის კი ყოვლის საწყისი ჩემი გონების დაბადების წუთია, როდესაც გონება მთელ არსებას შესძრავს და აამოქმედებს. ეს ოცი წლის ასაკში ხდება. იქამდე კი ბავშვად რჩები, ხოლო ბავშვი ჯერ კიდევ არ არის სრული ადამიანი.

ცხოვრება ბედნიერებაა, თუკი სიყვარულით იწყება და ამბიციით მთავრდება. არჩევანის შემთხვევაში, მე უპირატესობას პირველს მივანიჭებდი. სანამ გულში ცეცხლი გიზგიზებს, ადამიანი თავაზიანი და ზრდილია. მაგრამ ცეცხლი ინავლება, ქრება და ამბიციას ვრცელი არე გადაეშლება. მშფოთვარე ცხოვრება ძლიერი, ამაღლებული გონების ადამიანებს იზიდავს, უბირნი კი მასში ვერავითარ სიამოვნებას ვერ ხედავენ და ამიტომაც, მუდამ და ყველგან, მარტივი მანქანებივით მოქმედებენ. ადამიანი, რომელიც სიცოცხლეს სიყვარულით იწყებს და ამბიციით ამთავრებს, იმ უზენაეს ბედნიერებასთანაა წილნაყარი, რომლის მოღწევაც ადამიანურ ბუნებას ხელეწიფება.

რაც უფრო მაღალია გონება, მით უფრო ძლიერია ვნებები, რადგან მოიცავენ რა გრძნობას და აზრს, რომლებიც, თავის მხრივ, გონების კუთვნილებაა, თუმც კი, გარკვეულ წილად, სხეულის მიერ არიან პირობადებულნი, ვნებები თვით არიან გონება და სრულად წარმოაჩენენ მის შესაძლებლობებს. მე ტრფობის ვნებაზე ვლაპარაკობ, რადგან სხვანი ხშირად ერთმანეთში ირევიან და უხერხულ გაუგებრობას ბადებენ. ამიტომ მათში გონების ბეჭედს ნუ ვეძებთ.

სულდიდ ადამიანში ყოველივე დიადია!

ხშირად გვიფიქრია, საჭიროა თუ არა გვიყვარდეს. ეს საკითხავიც არ არის: სიყვარული უნდა შევიგრძნოთ. სიყვარულზე არ კამათობენ, მას მიელტვიან. და თუ ვინმე რჩევას გვაძლევს, ხშირად ცდება კიდეც.

გონების სიწმინდე გრძნობათა სიწმინდის მაცნეა. ამიტომ ძლიერი და სუფთა გონების ადამიანს გზნებით უყვარს და ძალუძს ნათლად განჭვრიტოს სიყვარულის საგანი.

არსებობს ორი სახეობა გონებისა, ერთი გეომეტრიულია, მეორე ფაქიზი და დახვეწილი.

პირველს მძიმე, მოუხეშავი შეხედულებანი ახასიათებს, მეორეს აზრის სიკასკასე და მოქნილობა, რითაც საყვარელი არსების ყოველ ნაწილს ზომავს და აფასებს, თვალებიდან გულის სიღრმემდე ჩადის და ყოველ მოძრაობაში შინაგანი არსების გამოძახილს ამოიცნობს.

როდესაც ორთავე გონებას ფლობ, სიყვარული განუზომელ ტკბობად იქცევა, ერთდროულად ძალაც გეძლევა და მჭერმეტყველებისათვის ესოდენ აუცილებელი გონების სიმარჯვეც.

ჩვენ დაბადებიდანვე დაგვყვება სიყვარულის ნიჭი, რომელიც მით უფრო ვითარდება, რაც მეტ სრულყოფილებას აღწევს გონება. სწორედ ეს ნიჭი გვიბიძგებს შევიყვაროთ ის, რაც მშვენიერი გვეჩვენება, თუმც კი არავის აუხსნის ჩვენთვის, რა არის მშვენიერება. ყოველივე ამის შემდეგ, ვის შეეპარება ეჭვი იმაში, რომ სიყვარულისთვის ვიბადებით? მართლაც, საკუთარ თავს ვერ გავექცევით, უნდა ვაღიაროთ, რომ მუდმივად შეყვარებული ვართ. თვით იმ საგნებში, რომელშიც, ჩვენი აზრით, სიყვარული არ მოიპოვება, ეს გრძნობა ფარულად და იდუმალ არსებობს. ადამიანი წამსაც ვერ ძლებს უსიყვარულოდ და რადგან არ უყვარს საკუთარ თავთან მარტოდ დარჩენა, მაშინ, როდესაც სიყვარული თავისას ითხოვს, იძულებულია სხვაგან, საკუთარი თავის გარეთ ეძებოს ის, ვისაც შეიყვარებს და სიყვარულს მხოლოდ მშვენიერებაში პოულობს და რადგან თვით არის Uუმშვენიერესი, რაც კი ოდესმე ღმერთს შეუქმნია, სწორედ საკუთარ არსებაში აღმოაჩენს ხატებას მშვენიერისა, რომელსაც საკუთარი თავის გარეთ ეძებს. თითოეული ჩვენგანი ამჩნევს, რომ მშვენიერების პირველი სხივი მის სულში გამოანათებს და რადგან იმას, რაც მის გარეთაა ამ გამოსხივებას ადარებს, საკუთარ წარმოდგენას გარეთ მყოფის სილამაზესა თუ სიმახინჯზე ამ შინაგან ნათელთან მისი სიახლოვის ან სიშორის მიხედვით შეიქმნის. თუმც, საკუთარ თავს დაშორებულ ადამიანს სულში სიცარიელე რჩება და მისთვის სულერთი არ არის, თუ ვინ შეავსებს ამ სიცარიელეს. ადამიანს ვრცელი გული აქვს და ამ სივრცის შევსება მხოლოდ იმას ძალუძს, ვინც მას ჰგავს და ვისაც ახლობლად იგულვებს. ამიტომ, მშვენიერი, რომელიც ადამიანს დააკმაყოფილებს, არა მხოლოდ უნდა უხდებოდეს, არამედ უნდა კიდეც ჰგავდეს მას.

სიყვარული, უპირველეს ყოვლისა, პატივისცემას შთაგვაგონებს, – იმას, ვინც გვიყვარს მოწიწებით ვეპყრობით და სწორადაც ვიქცევით: საყვარელ არსებაზე ძვირფასი ამქვეყნად არავინაა.

სიყვარულს სიტყვებზე მეტად დუმილი უხდება. არსებობს დუმილის მეტყველება, რომელიც სიტყვებზე მეტს გვიმხელს. კრძალვით დამორცხვებული შეყვარებული მამაკაცის დუმილი საყვარელი არსებისთვის ფაქიზი სულის და ამაღლებული გონების ნიშანია. დგება წუთი, როდესაც მჭერმეტყველება უნდა დაიოკო. ეს გონების წინასწარ გათვლილი გადაწყვეტილება არ გახლავთ, ამის საჭიროებას აუცილებლობა განაპირობებს.

რაც უფრო გონიერია ადამიანი, მით უფრო მეტ თვითმყობად სილამაზეს ამჩნევს ირგვლივ, მაგრამ თუ შეყვარებულია, მხოლოდ ერთ სილამაზეს ხედავს.

როდესაც გვიყვარს, წარმოვიდგენთ, რომ ისეთი აღარ ვართ, როგორიც ადრე ვიყავით და გვგონია, რომ სხვები ამას ამჩნევენ, მაგრამ ასე სულაც არ არის. გრძნობა გონების თვალთახედვას ზღუდავს, ჩვენ არაფერში არ ვართ დარწმუნებული და ყოველივეს უნდობლად ვეკიდებით.

ცდება ის, ვინც გონებას და გრძნობას აშორიშორებს. მათ დაპირისპირებას ვერავითარ გამართლებას ვერ მოუძებნი, რადგან სიყვარული და გონება ერთი და იგივეა. დიახ, გრძნობა გვიტაცებს და ახალი გზით გვატარებს, მაგრამ ამ გატაცებაში გონება თან გვახლავს და ნუ ვისურვებთ, რომ სხვაგვარად იყოს, რათა არ ვემგვანოთ უსულო მანქანებს. ასე რომ, ნუ გავრიყავთ გონებას, ნუ გავარიდებთ გრძნობას, რამეთუ გონება და გრძნობა განუყოფელნი არიან.

გააკეთე შენი არჩევანი :)))

სიყვარული,მეგობრობა,ნაცნობობა,დაფარული ურთიერთობები და სხვა მრავალი რაც ადამიანურ ურთიერთობებს ეხება დღეს ყვეელაზე დიდ ინტერესს იწვევს და დიდი თუ პატარა ამ თემებზე მსჯელობს.ქუჩაში,მეტროში და ნებისმიერ საზოგადოებრივ ადგილას მოისმენ 8-დან 50 წლამდე ადამიანების საუბარს ამ თემებზე :))

ზოგს გული ატკინეს,ზოგი სასიყვარულო სამკუთხედში ან მრავალკუთხედშია გახვეული და უკან დასაბრუნებელი გზა ვეღარ უპოვნია,

ზოგი შეყვარებულს დაშორდა და ხანგრძლივი დეპრესიით თვითონაც იტანჯება და გარშემომყოფებსაც ტანჯავს :))) ზოგმა არ იცის რა აკეთოს და გადაწყვიტა უბედური იყოს და მიმტკიცებს რომ ღიმილი კიარ ეზარება უბრალოდ ასეთი სახე აქვს :)))

ზოოგი უმიზეზოდ ირთულებს ცხოვრებას მომავლის შიშით 🙂

და მიჩნდება კითხვა რა უნდათ ადამიანებს ერთმანეთისგან?

ნამდვილად გვიყვარს ერთმანეთი თუ უბრალოდ მარტოობის გვეშინია?

თუ ადამიანი გიყვარს ან უყვარხარ შეიძლება ეს სიყვარული დღეგამოშვებით იგრძნოს?ან მეგობრობა ყველას სხვადასხვანაირად რომ ესმის როგორ უნდა იმეგობროს ორმა მეგობრობის სხვადასხვაგვარადაღქმისუნარიანმა ადამიანმა? :)))

ბევრი კითხვების დასმა პატარა ბავშვებმა იციანო და მეც გაზრდის ნაცვლად ვპატარავდები და კითხვების რაოდენობა იზრდება და მოსვენებას აღარ მაძლევს :))

როგორ უნდა ვიყოთ ბედნიერები და რა გვინდა ერთმანეთისგან?

სიყვარული,ერთგულება,ყურადღება,მეგობრობა თუ საერთოდ არაფერი არ გვინდა და რაც უფრო შორს ვიქნებით ერთმანეთისგან ცხოვრებაც უფრო მარტივი და კარგი იქნება???

მარტივია ისაუბრო სხვებზე როცა შენ თვითონ ვერ გაგიგია რა გინდა ცხოვრებისგან :)) დავიბენი,ავირიე და ყველა ფერი ნაცრისფერმა შეცვალა და მრავლობითი კითხვისნიშნომანია მჭირს (ახალი დაავადება By Lela ჯერ გამოუკვლევი დაავადებაა და მკურნალობის მეთოდი უცნობია )

არის რამდენიმე ვარიანტი როგორ შეიძლება ვიცხოვროთ და როგორი შეიძლება ვიყოთ :))) მე მაქვს ამბიცია რომ ვარ ჭკვიანი და ვირჩევ პირველ ვარიანტს :))

არჩევანი თქვენზეა :)))

წარმატებებს გისურვებთ :))) ^_^

აჩუქე სიყვარული ყველას…

სადაც არ უნდა წახვიდე ეცადე, რომ სიყვარული მიიტანო…
აჩუქე სიყვარული შენთვის ყველა საყვარელ ადამიანს, გახსოვდეს რომ ადამიანი ამ ქვეყნად ერთხელ მოდის , გაუფრთხილდით დროს და სიტყვებს არცერთი უკან არ დაბრუნდება… გახსოვდეთ რომ სიტყვა არის ის რასაც შეუძლია გულის მოკვლაც და მისი გაცოცხლებაც, ამიტომ უთხარით ყველას თუ როგორ გიყვართ და თუ მაინც მოუნდებათ თქვენგან წასვლა, არავის მისცე ნება ისე დაგშორდეს , რომ უფრო კარგად და ბედნიერად არ გრძნობდეს თავს… იყავი ღვთის სიკეთის ცოცხალი გამოხატულება სიკეთე შენს სახეზე, სიკეთე შენს თვალებში, სიკეთე შენს ღიმილში… ♥

* * *

არ ვიცი რისა მეშინია – სიკვდილისა თუ სიყვარულისა… არა! არა! სიკვდილისა არ მეშინია. ალბათ სიყვარულისა მეშინია; თუმცა რას გაიგებ, იქნებ სიყვარულისა იმიტომ მეშინია, რომ შეიძლება სიკვდილს დაატარებდეს თან..

♥ ♥  ♥

ნდობა არის ის გრძნობა, როდესაც მაშინაც კი უჯერებენ ადამიანს, როცა იცი, რომ მის ადგილას ყველა ტყუილს იტყოდა.

♥ ♥ ♥

ბუნებამ უთხრა ქალს ,იყავი მშვენიერი თუ შეგიძლია,ბრძენი თუ გინდა ……..ძალიან მომთმენი და კეთილგონიერი აუცილებლად…………

♥ ♥ ♥

ეჭვიანობა – ეს მატყუარა გრძნობაა. შენ არ ეჭვიანობ, შენ გეშინია დაკარგვის. მაგრამ ნუ გეშინია, ეს უაზრობაა. იმიტომ, რომ თუ არ არის საბაბი, მაშინ ეჭვიანობას აზრი არ აქვს, და თუ საბაბი გაქვს, მაშინ უკვე გვიანია იეჭვიანო…

♥ ♥ ♥

იცით, რა არის მთავარი, სიკვდილამდე არ უნდა ვიხოცებოდეთ. სიკვდილს რომ თავისი მიაქვს, ჩვენ მეტი არ უნდა გავატანოთ. მაინც ვერ ზიდავს, ვერ მოერევა, გზადაგზა დაეფანტება, მკვდრები ისევ მიწაზე დარჩებიან, ცოცხლებში აირევიან და თანდათან გამორჩევაც გაჭირდება, აირ-დაირევა ყველაფერი. მერე, გინდაც მკვდარი დაგიგდიათ დაუმარხავი და გინდაც ცოცხალი დაგიმარხავთ. ერთი და იგივეა…

♥ ♥ ♥

ცხოვრება მთას ჰგავს. სანამ აღმა მიდიხარ, მწვერვალს შესცქერი და შენი თავი ბედნიერად გეჩვენება. მაგრამ თხემზე რომ ახვალ, უცებ თვალწინ დაღმართი, დასასრული, სიკვდილი გადაგეშლება.მანამ წინ აღმართი გიდევს, ყველაფერი ნელა მიდის, ხოლო დაღმა რომ დაეშვები, ყოველივე სწრაფად მირბის.

♥ ♥ ♥

ოცნებებს არა აქვთ სიმძიმის ძალა…

♥ ♥ ♥

სიყვარული უეცრად ელვითა და ჭექით უნდა მოვარდეს, როგორც ზეციური ქარიშხალი, ცხოვრებას ერთბაშად რომ ესხმის თავს და ნებისყოფას ფოთლებივით შემოაძარცვავს, გულს კი უფსკრულისკენ მიაქანებს

♥ ♥ ♥

აი ჩემი საიდუმლოც. იგი ძალიან უბრალოა: მხოლოდ გული ხედავს კარგად, თვალს არ ძალუძს დაინახოს ის, რაც მთავარია და არსებითი. ♥

♥ ♥ ♥

შურისძიება ისეთი კერძია, რომელიც გაცივებული უნდა მიირთვა,მაშინაა გემრიელი.

განა იმიტომ რომ მე არ შემიძლია სიყვარული?!..

იცი ეს არაა სრულყოფილი ჩანახატი, უბრალოდ შეიძლება “დღიურის ერთი ფურცელი” ეწოდოს..

იცით! ზოგჯერ სიმშვიდეზე ვოცნებობ..სრულ ჰარმონიაზე..ბედნიერებაზე..ლამაზ სიყვარულზე..არა მხოლოდ სიყვარულზე კი არა, საერთოდ ლამაზ გრძნობებზე და ურთიერთობებზე…ყოველთვის მინდოდა სიყავრული მე მწვეოდა, რაღაცნაირი..დიდი, სრულყოფილი..მაგრამ არა..იცით რა მინდაი მინდა ისე მიყვარდეს რომ..კი არ მიყვარდეს ვუყვარდე..გვიყვარდეს..) მინდა შემეძლოს მინდორში სირბილი და იმის ყვირილი რომ მიყვარს..ან კიდევ დღისით ცისფერ ცაზე ვწერო მისი სახელი თვალებით, ღამით კი ვარსკვლავთა შორის ვეძებდე (ეძებდეს) ისეთ თანწყობას რომ მისი (ჩემი) სახელის ერთი ასო მაინც აეწყოს.. შემეძლოს ტირილი და სიცილი მის დანახვაზე… როცა ქუჩაში შემთხვევით მოკრავ თვალს ..+..=შ და მოგინდება შენც დაწერო..მაგრამ არა..ეს “შ”-შეყვარებულები ხომ ვერ გადმოსცემს გრძნობის სინაზეს..გულწრფელობას… მე ვიცი რომ ჩემი ოცნება ოცნებისფერია და რომ 20-30 წლის შემდეგ მოსიყვარულე ოჯახი და მეუღლე არ მეყოლება..ვიცი მარტო ვიხეტიალებ ქუჩებში..მექნება დიდი სახლი, კარგი სამსახური და საკუთარი მანქანა..თუ გამიმართლა შესაძლოა ძაღლი ან კატაც ვიყოლიო..სამსახურიდდან დაღლილი დავბრუნდები დიდ და ცარიელ სახლში..გასაღებთა ასხმას იატაკზე მოვისვრი და ტელევიზორის წინ ჩამომეძინება..ვიცხოვრებ უსაქმური კაცივით მაგრამ ეს იქნება მხოლოდ სახლში..გარეთ მე საქმიანი, მკაცრი, თვიდაჯერებული ქალი ვიქნები..ჩემს სიტყვას ექნება ფასი…ვიხეტიალებ ქუჩა-ქუჩა,სიგარეტით ხელში და შეყვარებულ წყვილებს სევდიანად გავაყოლებ თვალს..თან დამენანება მათი გრძნობა.მე ხომ მეცოდინება რომ მათი სიყვარული მალევე დამთავრდება და ეს ყველაფერი მხოლოდ მოგონებად დარჩება…მაგრამ ეს ყოველივე 20 წლის შემდეგ…ახლა კი მე მხოლოდ  20 -ის ვარ და დიდად არ მადარდებს მომავალში რა იქნება..წინ კიდევ მაქვს 20 წელი..20 წელი ცოტა არაა..მინდა ბევრი მოგონება დავაგროვო..ლამაზი და ბედნიერი..ვფიქრობ და გული მწყდება რომ მე არასოდეს მეყოლება საყვარელი ადამიანი..განა იმიტომ რომ მე არ შემიძლია სიყვარული?! არა, ეს თქვენ არ შეგიძლიათ შემიყვაროთ..იქნებ ასეთ გრძნობაზე გულში ყველა კაცი ოცნებობს მაგრამ მაინც ეჭვიან, პრანჭია, არარომანტიკულ, კაცის შემოსავალზე შეყვარებულ ქალებს ირჩევენ..მერე წუწუნებენ და ოჯახიდან გარბიან..მე შემიძლია მიყვარდეს მთელი არსებით..მას მივუძღვნა ყოველი სიტყვა..შემიძლია ადამიანი ღამით გავაღვიძო და ვთხოვო სასეირნოდ გამომყვეს უარის მიგებისას კი დილამდე ვიტირო..აან კიდე წვიმაში ვიცეკვი და ვირბინო ხალხით სავსე ქუჩაც რომ იყოს მაგრამ ვიცი იტყვიან სირცხვილიაო და მე არ შემიყვარებენ..არ მესმის თუ კი ქალს უყვარს და მზადაა კაცს დაუჩოქოს..ღამით სერენადა უმღეროს..ლექსები მიუძღვნას,სიყვარული შეჰფიცოს და ყურადღებით გაანებივროს რატომ რიცხავენ მას უთავმოყვარეო არარაობად..არადა ვიცი ასე იქნება..ჩემთან არავინ იქნება-სირცხვილიაო…და მეც..მეც არავის შევიყვარებ..ოცნება ოცნებისფერად დარჩება და მე კი 20 წლის მერე ვიცხოვრებ მარტო..წარსულზე ვიფიქრებ და არ დამენანება არც ერთი წამი…

ტრიუმფალური თაღი

”ცხოვრება არასოდეს სრულდება. მეტისმეტად სერიოზული რამ არის ცხოვრება, 
რომ იმაზე ადრე დასრულდეს, ვიდრე სუნთქვას შევწყვეტთ

* * *

”რწმენას ადვილად მიჰყავს ადამიანი ფანატიზმამდე. აი რატომ დაიღვარა ამდენი სისიხლი რელიგიისთვის. – შემწყნარებლობა – ეჭვის ქალიშვილია. მთელი რელიგიური მრწამსის მიუხედავად, უფრო აგრესიულად განწყობილი ხართ ჩემდამი, ვიდრე მე, ხელიდან წასული უღმერთო–თქვენს მიმართ.”

* * *

შეიძლება გახდე მთავარანგელოზი, მსახარა, დამნაშავე – და ვერავინ შენიშნავს ამას.
მაგრამ აი , ვთქვათ ღილი მოგწყდა სადმე – ამას კი მაშინვე ყველა დაინახავს. რა სულელურად 
არის მოწყობილი ქვეყნად ყველაფერი!”

* * *

რასაც კი სხეული ეხება, – ლოგინი, თეთრეული, აბაზანაც კი – როგორც კი ადამიანის
სითბოს მოსცილდება, იმწამსვე კვდება. სითბოს რომ კარგავენ, საგნები აღარ გვიზიდავენ.”

* * *

–რასაც დაივიწყებთ, ის მერე მთელი ცხოვრება გაკლიათ.
–ხოლო ყველაფერი რაც გახსოვს, ცხოვრებას ჯოჯოცხეთად აქცევს ხოლმე.
–როგორ შეუძლია წარსულს ცხოვრება ჯოჯოხეთად აქციოს?
–სწორედ იმიტომ რომ ის წარსულია.”

* * *

”თუ რაიმეს გაკეთება გინდა არასოდეს იკითხო ამას რა მოჰყვება, თორემ 
ვერაფერს გააკეთებ. როცა საქმე წვრილმანებს ეხება, კითხვა შეიძლება. მნიშვნელოვანზე კი – არა.”

* * *

” სიყვარული სნეულებასავით არის. ნელა და შეუმჩნევლად ადნობს ადამიანს, ხოლო როცა შეამჩნევ და მისგან თავის დაღწევას მოინდომებ, ძალა გღალატობს.”

* * *

–ადამიანი მხოლოდ მაშინ ბერდება, როცა უკვე ვეღარაფერს გრძნობს.
–არა, როცა აღარ უყვარს.”

* * *

ქალი ან უნდა გააღმერთო, ან უნდა მიატოვო. ყველაფერი დანარჩენი სიცრუეა.”

* * *

‘სიყვარულს ჩირქს არ სცხებენ მეგობრობით. დასასრული არის დასასრული.”

უზენაესო, მასწავლე სიყვარული !

 “ცოტა მიიწიეთ, მეც დავდგე იმ მთის ქვეშ, რომელსაც აქამდე ვერ ვამჩნევდი.” ყოვლისშემძლე ღმერთს უჭირავს ეს მთა სამყაროს თავზე და, თუ ებრაელები თორის კანონებს არ დაიცავენ, განადგურებით ემუქრება. თუმცა არავინ ჩქარობდა ჩემთვის ადგილი დაეთმო. შეიძლება ფიქრობდნენ, რომ მე იქ არაფერი მესაქმებოდა, ან იქნებ სხვებს, უკვე მთას რომ იჭერდნენ, ხელს ვუშლიდი ჩემი დაჟინებული თხოვნით, ადგილი დამითმეთო. მე, უბრალოდ, ვერ ვხვდებოდი, რომ იმ მთის ქვეშ ყველას თავისი ადგილი ჰქონდა. ეტყობა მეგონა, რომ შემეძლო მთის დიდი ნაწილი მე დამეჭირა მხრებით. ყველას თავისი ადგილი ნაპოვნი ჰქონდა, მე კიდევ – საშინელი აზრები მიპყრობდა. “იქნებ ეს ის მთა არაა და არცის ხალხია? იქნებ ყველაფერი ილუზიაა?”საბედნიეროდ, ერთი ისტორია გამახსენდა სოლომონ მეფის ცხოვრებიდან.ერთხელ სოლომონ მეფეს ყოვლისშემძლე გამოეცხადა სიზმარში და უთხრა: “რაც გინდა მთხოვე და მოგცემ შენ.” სოლომონმა უპასუხა: “შენ მეფედ დამსვი, მაგრამ არ გისწავლებია საქმის მართვა. უბოძე შენს მონა-მორჩილს გული გონიერი, ბრძნულად რომ განსაჯოს შენი ერი და გაარჩიოს კეთილი ბოროტისაგან.” მოეწონა გამჩენს სოლომონის სიტყვები. უთხრა: “რადგან არ მთხოვე სიმდიდრე, არც მტრების განადგურება, მოგცემ მე შენ სიბრძნეს, სიმდიდრესა და სახელს.”დავფიქრდი, ჩემთანაც რომ მოსულიყო გამჩენი და ეკითხა, რას ვისურვებდი, რა უნდა მეთხოვა? მე ხომ მეფე არა ვარ. ცხოვრებაში არ მქონია უფროსობის სურვილი. სიბრძნე, თავად სოლომონ მეფის სიტყვებით, კიდევ უფრო აღრმავებს სევდას. რაც მაქვს, ისიც მყოფნის. სიმდიდრე – არ მინდა და არასოდეს მნდომებია. ვნებებიც ასაკთან ერთად ჩაცხრა. სახელი? ხალხის აზრის მიმართ გულგრილი ვარ, რადგან ჯანმრთელობას ამაზე მეტად არაფერი ვნებს. მხოლოდ ერთს ვთხოვდი ზეციურ მეფეს: “მასწავლე შენი ხალხის სიყვარული. ამაშია მთელი საგანძური, რადგან ნათქვამია, ბრძენს თავისი მეტოქეც კი უყვარსო.ერთხელ მითხრეს: შენ არასოდეს აკრიტიკებ ვინმესო. მე კიდევ ვუპასუხე: ჯერ სიყვარული უნდა ვისწავლო-მეთქი.უზენაესო, მასწავლე სიყვარული

ვისაც სიყვარული შეუძლია ♥

ჩემი სიყვარული ყველაფერს გერჩიოს
გახსოვდე მარად და მარად
არ გადამეჩვიო,არ გადამეჩვიო
არ გადამეჩვიო
არა !

იგი სიყვარულისთვის იყო გაჩენილი ანუ გრიშა და მთავარი…

— სიყვარული ორგვარია, — დაიწყო ქალმა, მაგრამ გრიშამ გააწყვეტინა.

— ვიცი, ვიცი — ორგვარი კი არა, შვიდასგვარია, მაგრამ ისინი ნამდვილი სიყვარულისათვის იბრძოდნენ.

— აა…

და რომელი მოერია?

— რა მნიშვნელობა აქვს — ერთ-ერთი.

— საწყალი მეორე, — წაიჩურჩულა ქალმა, — მე ის მეორე შემიყვარდებოდა.

— რა იცი, ეგება ის მეორე იყო ერთ-ერთი…

— რა უცნაური ლაპარაკი იცი, გრიშა, — პატარაზე გაიბუტა ქალი.

— მიყვარხარ და იმიტომ.

— მართლა?

— აბა, რა, განა ეს საკითხავია? — იო მოდო ლა კაზა.

— რატომ გიყვარვარ? — გაცელქდა ქალი.

— ლამაზი ხარ და იმიტომ.

— და სხვა… სხვა არაფერი?

ჰე, რა ძნელია ხანდახან პასუხის გაცემა… მაგრამ გრიშასათვის — არასოდეს. მაშინვე ჩურჩულით ალაპარაკდა, შესაბამის ატმოსფეროს ჰქმნიდა:

— ამის პასუხი ერთადერთი სიტყვაა, სხვადასხვა ბრუნვაში ორჯერ მოცემული: ადამიანისთვის ადამიანი. და ის თუ იცი, რა არის ადამიანისთვის ადამიანი?

— რა არის…

ახლობელია…

— და სხვა არაფერი?

— რა ვიცი… არ ვიცი.

— ახლავე აგიხსნი, — თქვა გრიშამ და მიმოიხედა, — არის ერთი გამოთქმა, რომ ადამიანი ადამიანისათვის მგელია, მაგრამ მე, ამ შემთხვევაში შენი ახლობელი, სულ სხვა თვალსაზრისისა ვარ.

და თუ გინდა, რომ აგიხსნა, აბა, თვალები დახუჭე და დინჯად, ნებისყოფიანად დაითვალე ათამდე.

— და უცებ მაკოცებ, არა?

— არა.

— აბა?!

— თუ გაინტერესებს, დათვალე, თუ არადა…

— კარგი, კარგი. თვალები დავხუჭო და ისე?

— ჰო.

— ერთი, ორი, სამი… — დაიწყო ქალმა და ბოლოს განგებ გააგრძელა, — ცხრა-ა, და — ა, აა-ათი… ათი! მითხარი ახლა… გრიშა, სადა ხარ?

ზღვა შრიალებდა მხოლოდ.

— გრიშა! — წამოიძახა ქალმა და წამოდგა, — სადა ხარ, გრიშა?

ძალიან ბნელოდა.

— გრიშა! კარგი ახლა, გამოდი, გრიშა! — და ქალი საკუთარმა კივილმა შეაკრთო, გულზე მიიხუტა თითები, თვალები გაუფართოვდა, სახე დაეძაბა, ბნელს მიაშტერდა და შიშმა ჟღარუნით დაუარა სხეულში — იქვე, შორიახლოს, უცნაურად გაფარჩხული კუნძი ეგდო.

— გრიშა! მოდი ჩემთან, გრიგოლ! ხმას აღარ გაგცემ, იცოდე, გრიგოლ!.. — და ქალმა სილაზე დაჰკრა

ფეხი.

გაგიგონიათ?! — ვითომც არაფერი.

„ამ ქალაქგარეთ… ამ ქალაქგარეთ რა მინდოდა, გადაკარგულში, რა ვქნა…“ — გაიფიქრა ქალმა და კუნძს ფრთხილად აუარა, ცდილობდა, არ შეეხედა და განზე იყურებოდა, მაგრამ პატარა ორმოში ჩაუვარდა ფეხი და მუხლზე დაეცა.

ამან მთლად არია ქალი, თანაც სიბნელიდან თავად შიში მისჩერებოდა გაყინული, წებოთი ამოვსებული თვალებით, წამოხტა და თვალდახუჭული გაიქცა სილიან ნაპირზე — საკუთარი ფეხის ხმაც კი არ ესმოდა, ვიღაცეები კი გრიალით მისდევდნენ, კაბასა და თმაზე ეტანებოდნენ, სიმწრისაგან თვალდახუჭული, ერთიანად აცახცახებული ქალი კი გარბოდა და უცებ რაღაცას რომ დაეჯახა, შეჰკივლა, სახეზე აიფარა ხელები და ჩაიკეცებოდა, იმ რაღაცას წელზე ხელი რომ არ შემოეხვია და არ ეთქვა:

— ეს მე ვარ, მე.

— გრიშა! — წამოიძახა გახარებულმა ქალმა და ჩაეხუტა, — სად იყავი, გრიშა?!

— სად წავიდოდი… შენ, რა, მიგატოვებდი, გეგონა?

— ჰო, — ამოისლუკუნა ქალმა და უფრო ჩაეხუტა, — რატომ შემაშინე, რატომ შემაშინე, გრიშა?!

— ნუ გეშინია, ნუ ტირი, აბა, შემომხედე… გეყოფა, კარგი, დაწყნარდი და კარგად დამიგდე ყური — აი, ესაა ადამიანისთვის ადამიანი.

— რა ესაა… რას ამბობ?

— აი, სწორედ ესაა ადამიანისთვის ადამიანი, — უთხრა გრიშამ და თავზე გადაუსვა ხელი, — შენ მარტო იყავი, სუსტი და უმწეო, შენ მარტო იყავი ამ წკვარამსა და უკუნეთში, შენს წინ კი უზარმაზარი, გამუქებული ზღვა ავად შრიალებდა, პატარავ, და შეგეშინდა, მარტო იყავი, მარტოკინა, და ამიტომ შეგეშინდა. შენთვის ხომ ღამე იყო, ხომ ღამე იყო ამ ორიოდე წუთის წინ, ახლა

კი, ჩემთან რომ ხარ, ჩახუტებული და დაჯერებული, ახლა ხომ დღეა, პატარავ, ხომ დღეა?

— დღეა, გრიშა, დღეა, — ტიროდა ქალი.

— ადამიანი ადამიანისთვის დღეა, — თქვა გრიშამ.