Ingénue

უკვე წუთებს ითვლის ჩვენი ახლოს ყოფნა… ახლოს ყოფნა რათქმაუნდა პირობითად – ის რამდენიმე კილომეტრი რაც ჩვენს სახლებს შორის არის, ის მანძილი რაც რამდენიმე წუთის გზას ქმნის ჩვენს შორის და ამ ზაფხულში ისეთი გრძელი გახდა ეს გზა რომ მხოლოდ რამდენჯერმე მოგიყვანა ჩემამდე… დღეიდან უსასრულო გახდება.. გზა რომელსაც არ აქვს ბოლო.. გზა რომელიც არსად მიდის… გზა რომელიც ვერასდროს მიგიყვანს იქ სადაც უნდა მიდიოდეს…
რამდენი დღეა მინდა ვიტირო, მაგრამ ისე გავიტინე აღარ გამომდის ..უფროსწორად აღარ გამომდიოდა… ახლა ჩემი ოთახის ფანრიდან ვუყურებ იმ გზას საიდანაც შენ უნდა მოდიოდე, ვუყურებ იმ მხარეს სადაც სავარაუდოდ შენ უნდა გეძინოს… ვსუნთქავ იმ ქალაქის ჰაერით რომელსაც შენ სუნთქავ და მე მიხარია ისიც , რომ ახლა ჩვენს ფანჯრებში ერთი ქალაქის ხედია…
ერთმანეთის მიყოლებით ტოვებენ ცრემლები თვალებს … გახსოვს მუსიკა რომ დამიტოვე იმეილზე? იმას ვუსმენ და უფრო გამიმძაფრა განცდა… მე ვიცი რომ ძალიან დიდხანს აღარ იქნება ჩვენს ფანჯრებში ერთი ქალაქის ხედი, ძალიან ძალიან დიდხანს ვეღარ ვისუნთქებთ ერთ ჰაერს და ვერც გული ამიჩქარდება იმის წარმოდგენით რომ სადღაც ახლოს ხარ…
შენც იცი… მაგრამ ჩემგან განსხვავებით შენ სულაც არ გაღელვებს ეს… შენ ყოველთვის გამარჯვებული ხარ.. მე დამარცხებულიც არა – მე არასდროს არ ვთამაშობ…
იმ ღამით მითხარი ქუჩაში შეიძლება შევხვდეთო და ცხოვრებაში პირველად ქუჩაში ხალხს ვაკვირდებოდი.. მე შენს სათვალეს ვატარებ და ასე მგონია შენც ჩემთან ხარ…
სულ რაღაც ერთი საათი და შორს ვიქნები… 
გუშინ ქუჩებში დავდიოდი, პარკშიც გამოვიარე და ყველაფერს ვაკვირდებოდი ვიცი მომენატრება.. და ისიც ვიცი რომ იქ აღარ მივალ არასდროს… იქ ვიჯექი.. შენ მიხვდები მხოლოდ.. და ვხვდებოდი რომ ჩემთვის საყვარელი ქალაქი უცებ ისე უცხო გახდა ერთი სული მაქვს გავიქცე რაც შეიძლება შორს და არასდროს აღარ დავბრუნდე…
შეიძლება გაექცე ყველას და ყველაფერს მაგრამ საკუთარ თავს?… ესეც შეიძლება მე ვიცი გამოსავალი.. 
ახლა შენი თვალები მახსენდება და… შენი თვალების ფერი უკვე ზუსტად ვიცი, რომ სიყვარულის არაა…