წყლის წვეთებივით გავს ერთმანეთს ჩემი დღეები და ადამიანების ქცევა ჩემს მიმართ… თავიდან მეგონა რომ ის ვიღაც(ვიღაც დავუშვათ) სხვა იყო ცუდი როცა ჩემთან ასე რაღაცნაირად იქცეოდა (იქნებ მისთვის ჩვეულებრივი იყო და მე აღვიქვამდი ამას კატასტროფად) , მერე მივხვდი რომ ყველა ერთნაირად იქცევა და დავფიქრდი : იქნებ მე ვარ ცუდი? არა , არა იქნებ კიარა მე ვარ , ხო მე ! არ შეიძლება შენს ირგვლივ 10 ან 15 იყოს ცუდი და შენ კარგი, როცა რაღაც ასე მეორდება ე.ი პრობლემა შენშია…
დავიღალე…
თავი ვერ დავაღწიე წარსულს და უკან-უკან ხედვაში აწმყოს ვკარგავ, ჩამოვრჩი და მასთან ერთად მომავალსაც..
დამღალა ამდენმა იმედგაცრუებებმა, იმედების მსხვრევის ხმა და ფრთების ნამტვრევები ღამეებს მითეად მითეთრებს და კოშმარად მიქცევს…
დამღალა უაზროდ ცხოვრებამ : არ იცი რატომ, არ იცი რისთვის,ა რ იცი რა გინდა, არა უფროსწორად იცი მაგრამ ისიც იცი რომ რაც გინდა არასდროს არ გექნება და ღამენათევ თვალებში სიწითლენარევი სისველე გეპარება… ისევ ცრემლები- ერთგული მლაშე წვეთები რომლებიც არასდროს არ გტოვებენ და მუდამ მზად არიან შენს სამსახურში ყოფნისთვის…
დამღალა წერამ და ცრემლებით ახლად დაწერილი სიტყვების ,,გადღაბვნამ”…
დამღალა სიშორემ
მომბეზრდა სიცივე
უკვე მერამდენე ღამეს ვათენებ ფიქრში, დარდში, ცრემლებში…
დაუსრულებლად …
იქნებ იგრძნო, მიხვდე ყველაფერს და მოიქცე როგორც საჭიროა
ჩემთვის ზამთარი ყველაზე თბილი დროა- როცა ჩახუტება მათბობს…
ისევ ნაგრძნობი გრძნობებით გამთბარი გულით გატარებ და … ისევ ვახმაურებ იმედს
le's სამყარო 